Jesień

Rok nam cały rdzewieje
ale nie dziwota
po tylu deszczach
mgłach, takich słotach

w sadach drzewka jabłonne
białe skarpety zdjęły ochronne
grawitacją z owoców tak jak oskubane
wiatrem z liści są dziś rozebrane

na czerwone owoce napęczniałe grzechem
smakowane z trwogą, rumieńcem czy śmiechem
przyjdzie nam zaczekać miesięcy tak kilka
cóż to dla natury? pstryk- ledwie chwilka

lecz dla naszych atomów, dni między prochami
gdzie łzy o ziemię i ścianę – grochami
to jak pół wieczności
o centymetr znowu zetrą nam się kości

zardzewieją żyły, zabieli się wąs
czemu w życiu idzie o to
że pewne jest srebro i pewny jest brąz
a biegłeś – cholera – po złoto

...wstecz