Pocztówka

Dawną pocztówkę - w palców miękkich szczypcach
ożywiam okiem, niczym grą na skrzypcach
pociągam lekko, smyczków moich wzrokiem
płynnym legato, rzęs włosiem złotem

Ona oddech już łapie, już szarości gubi
już zmywa swe mgiełki, już sama się lubi
tak słyszę jej ulic - gwar, dźwięk tramwajów
tak widzę kamienic cień, słońce w maju

I kciukiem swym głaszczę jej lico spękane
te żyłki na twarzy, kłapnięte jej ucha
i świadom że ciągle spoglądam na damę
nie pragnę jej ciała - pożądam, ach - ducha

Tego co wchodził w mych komnat przestrzenie
i czmychał gdy słońca jawiła się zorza
w swych szatach, w bieli - daremne zielenie
odcinał realność z pomocą jej noża.

Wreszcie egzorcyzm, co wisiał na żyłce
przy której pajęczyn nić jest jak lina
przepędził te byty i zdeptał zawilce
mnie pozostało echo słów - wina

Więc kiedy ponownie ją z gracją odłożę
w papierów i świstków archiwów mych łoże
zostawię jej odcisk - wszystkich swoich palców
by mogła - gdy zaśnie - słuchać moich walców.

...wstecz